[Post organizacyjny] Hulia wita

Tak więc mam na imię Julia, które od zawsze moja mama czyta jak Hiszpanie - Hulia, co bardzo zbliżyło mnie do języka hiszpańskiego już od małego. Mieszkam w naszej pięknej stolicy, w Warszawie i mam 12 lat. Chodzę do szóstej klasy. W tym roku polubiłam historię oraz geografię. Oprócz tego ubóstwiam matematykę.

Uwielbiam język hiszpański, którym posługuję się bardzo dobrze. Do nauki niego skłoniła mnie Violetta. Chciałam rozumieć piosenki, jak i odcinki drugiego sezonu. Pod koniec kwietnia znalazłam w internecie stronę, z której już w maju zaczęłam się uczyć. Następne miesiące spędziłam na nauce tego pięknego języka oraz poznawaniu kultury panującej w krajach, gdzie go używają. Porównuję sobie hiszpański używany w Meksyku z tym, który używają Hiszpanie przeglądając różne fora językowe. Przyznam się, że chciałabym w przyszłości poślubić Argentyńczyka, bo przystojność wielu z nich mnie powala.

Poza nauką - żeby nie wyglądało, że tylko się uczę, bo to zajmuje mi najmniejszą część wolnego czasu lubię także rysować i fotografować - nie wychodzi mi to najlepiej, ale wierzę, że im więcej będę to robić, tym będzie lepiej mi wychodzić.

Inne moje pasje?

Czytanie - wiele osób w moim wieku uważa, że to głupota, a najlepiej zobaczyć ekranizację książki na dużym ekranie, ja jednak kocham czytać, przeżywać każdy moment wraz z bohaterem, poczuć się jak on oraz wyobrazić sobie całą te scenerię. Pewnie dlatego tak bardzo przeżywam, gdy dzieje się coś złego, nawet z najgorszym bohaterem.

Z tych wszystkich wyżej wymienionych czynności najbardziej lubię pić colę i pisać opowiadania. Cola jest moim uzależnieniem, tak jak wszystko inne, co niezdrowe. Nie jestem z tego dumna, ale niech będzie. A pisanie... Kiedy piszę czuję się jak ryba w wodzie. Wszystkie swoje emocję, to, co mi towarzyszy przelewam na papier, dodaję postaciom osobowość, a później kieruję nimi tak, aby nie było to sprzeczne z ich charakterem. Ostatnio zaczęłam pisać blog o Fedemili [klik] oraz wraz z koleżankami opowiadanie o Leomasie [klik].

Nie mam pojęcia, co powinnam tu jeszcze o sobie napisać. Trudno rozgryźć mój charakter, w jednym momencie jestem poważna, a w następnym śmieję się bez opamiętania, nieważne z czego. Porównuje siebie do Jorge, ponieważ wydaje mi się, że jest taki sam - potrafi zachować powagę, a także się wygłupiać.

A za co lubię Violettę?

Ten serial od pierwszego wyemitowanego odcinka wydawał mi się inny niż reszta seriali disneyowskich. Pierwsze wrażenie nie było dobre - wydawał mi się nudny, mdły, a wszystko opierać się miało na niezbyt ciekawej dziewczynie i niezdarnym chłopaku, którzy zapewne zaraz będą razem. Nie dość złego w połowie pierwszego odcinka były u mnie jakieś problemy i nie miałam zasięgu. Jednak następnego dnia znów postanowiłam obejrzeć ten serial. I tak przez kolejne dni aż pewnego dnia (historia jak w bajkach) ujrzałam księcia. Ów książę spojrzał na nią, a ja w jego oczach zauważyłam coś innego, coś co mnie zaintrygowało i dla niego z uwagą zaczęłam śledzić akcję i tak się stało, że lubię Violettę. Jest to jedyny serial, w którym uwaga skupia się na zmienianiu ludzi ze złych na dobrych. Zazwyczaj w serialach jeśli ktoś jest zły takim już zostaje, a nikt nie stara się go zmienić. Tu jest na odwrót. Violetta w każdym momencie gotowa jest zaprzyjaźnić się nawet z Ludmiłą, wybaczyć jej. Ludmiła pod koniec obu sezonów stara się zmienić samą siebie i być lepszą. Reżyser doskonale wplata poczucie humoru, jak i tajemnicę co tworzy doskonałą całość. Do tego wszystkiego dochodzi muzyka oraz utalentowani ludzie, którzy spełniają marzenia. Jest to serial, z którego można brać przykład.


Jestem bardzo szczęśliwa, że zostałam redaktorką tego bloga, mam nadzieję, że pisanie dla was wyjdzie mi bardzo dobrze oraz dziękuję wam za gratulacje. :)

Follow @ofcViolettaPL