[Tłumaczenie] Specjalne i ostatnie przesłanie od obsady

[Tłumaczenie] Specjalne i ostatnie przesłanie od obsady

Fioletowa przygoda dobiegła końca, ale czy na zawsze? Kolejne sezony oczywiście nie powstaną, po zakończeniu tegorocznej, międzynarodowej trasy "Violetta Live" obsada rozejdzie się, aby móc dalej się rozwijać. Może kontakty przetrwają, może nie. Wczorajszy finał był z pewnością poruszający dla wszystkich, którzy spędzili z tą latynoską telenowelą trzy lata (począwszy od premiery w Argentynie) jak i dla tych, którzy choć później, albo z przeskokami zakochali się w tym świecie zostali do końca. Czas zatem na podsumowanie, o które prosiliście, a także kilka słów od Was :)

Violetta: Wszystkie moje marzenia zaczęły się, gdy poznałam to miejsce. 

León: To wyjątkowe miejsce, tak jak to zawsze powtarzał Antonio: "Te ściany zachowały marzenia każdego artysty, który tutaj był".

Violetta: Pamiętam moje pierwsze przesłuchanie..

"Maxi: kto powiedział, że wejdziesz tam sama? Wchodzimy!"

Francesca: Ahh..sala muzyczna..

Diego: Tak dużo wspomnień wiąże się z tym miejscem.

Francesca: Mogę powiedzieć, że w tej sali był najbardziej zabawne zajęcia.

Broduey: A teraz coś słyszysz?

Camila: Nie, a co?

Broduey: Ah, Camila, proszę Cię, skoncentruj się, skoncentruj.

Camila: Dobrze.

Broduey: Zamknij oczy znowu. Na pewno potrafisz usłyszeć, jak Gregorio krzyczał na uczniów..

"Gregorio: Nie, nie i nie!"

Broduey: I ten bardzo czuły głos klawiszy. To Angie. I ten hałas, te upadki, to Beto, jak zawsze. Pablo, motywujący uczniów. 

"Angie: Wasze głosy pięknie się dopełniają.
Pablo: Osobno możemy być świetni ludzie, ale razem możemy więcej."

Broduey: Widzisz? Tu jest tyle wspomnień, ze nigdy nie zapomnimy o tym miejscu.

Ludmiła: Ah, Naty, wystraszyłaś mnie.

Natalia: Przepraszam, nie chciałam. Przyszłam tylko, żeby zabrać swoje rzeczy. 

Ludmiła: Nat, czasem myślę, że jesteś moją jedyną przyjaciółką, że nawet mimo moich błędów jesteś po mojej stronie i ty wiesz, że trudno jest mi o tym mówiąc..

Naty: Nie ma za co. Nie ma za co Ludmiła.

Ludmiła: Przypomniałam sobie, ile chwil tu przeżyliśmy i nie mogę uwierzyć, że ty zawsze mi wierzyłaś.

Naty: Ja też wspominałam ,te lata były niesamowite.

Maxi: Znalazłem. Mówiłem Ci ,że najpiękniejsze dziewczyny w Studio znajdziemy tutaj.

Federico: Miałeś rację.

Maxi: Cześć ślicznotko.

Naty: Cześć, mam dla Ciebie niespodziankę.

Federico: Szukałem Cię.

Ludmiła: Tak, sprzątałam swoja szafkę i zobacz co znalazłam.

Federico: Zdjęcie z moim autografem.

Ludmiła: Dobrze, ale to coś więcej niż zdjęcie z twoim podpisem. Może sobie przypominasz?

"Federico: Jakoś mnie to nie dziwi, że na wejściu jesteś taka agresywna.

Ludmiła: Nie wiem o czym mówisz i nie dotykaj mnie.

Federico: Znam Cię. Wiem, że gdy teraz jestem sławny zrobiłaś się nieśmiała, ale zawsze będę trzymał w moim sercu specjalne miejsce dla Ciebie. 

Ludmiła: To jakieś żarty. W życiu bym się z tobą nie umówiła.

Federico: Zdjęcie podpisane specjalnie dla Ciebie. Cześć.

Ludmiła: A po co mi Twoje zdjęcie? Ty wiesz kim jesteś.."

Ludmiła: Tego dnia, gdy dałeś mi to zdjęcie zrozumiałam, że Cię pokochałam. 

Naty: Maxi, znalazłam to i wiem, że przypomina ci o dobrym wspomnieniu. Bardzo ważnym.

Maxi: Moja szczęśliwa czapka.

Federico: Tam musi być tysiące wspomnień, w tej szczęśliwej czapce.

Maxi: Tak, ale jedno jest bardzo specjalne. Pamiętasz?

Naty: Tak, to był jeden z najbardziej romantycznych momentów w moim życiu. Mówiłam Ci, że jesteś najlepszym chłopakiem na świecie?

Maxi: Jestem?

Naty: Tak.

Andres: Hej ludzie.

Federico: Andres, cześć. 

Maxi: Co tutaj robisz?

Andres: Przyszedłem tu, aby znaleźć jedną rzecz, tego, czego nie znalazłem w domu. Znaczy zdjęcia Tobiego na przykład. Pamiętacie go?

Maxi i Naty: Tak.

Federico: Nie miałem szansy go poznać, ale słyszałem, że zginął bardzo dramatycznie.

Andres: Tak, bardzo dramatycznie.

"Camila: Maxi, powiedz coś chociaż.

Maxi: Ja?..Ale Camila, ja nie mam pojęcia o czym mówimy!..

Camila: Mów.

Maxi: Proszę o ciszę. Zebraliśmy się tutaj wspólnie, aby opłakiwać, to, co w straszny sposób stało się z Tokim..

Andres: Tobim.

León: Tobi wydawał się być twardy na zewnątrz, ale tak naprawdę w środku był miękki i uczuciowy."

Ludmiła: Andres, myślę, że możesz mi wybaczyć ten dzień, kiedy to zrobiłam.

Andres: Dlaczego się śmiejesz? To nie jest śmieszne.

Federico: Co to za muzyka?

Ludmiła: Myślę, że dochodzi z sali. Idziemy?

Andres, Fede, Naty, Maxi: Tak, chodźmy.

León: Wiecie, nie chcę zanudzać, albo zasmucać, ale to nie możliwe, aby zapomnieć o tym miejscu. 

Clemont: Ja też nigdy o nim nie zapomnę.

Gery: Wiem, że trochę późno się tu zjawiliśmy, ale chcieliśmy być tu z Wami i pożegnać się. Czy to nie jest ważne?

León: Tak, oczywiście. jesteście częścią naszej grupy i mam dla Was kilka słów. Dla każdego z Was. W tym miejscu, tu nauczyłem się tego, co tak naprawdę chciałem robić, kim rzeczywiście chciałem być.

Violetta: Wspomnienie Leóna można bezpośrednio odnieść do nas, bo my też przeżyliśmy najpiękniejsze chwile. Razem. W tym miejscu. Pamiętam siebie na swoim pierwszym przesłuchaniu, gdy po raz pierwszy znalazłam się w tym miejscu. Wtedy byłam dzieckiem, a teraz jestem kobietą. Z Wami, moimi przyjaciółmi, razem z rozwijającą się karierą muzyczną, chłopakiem i z moją "siostrą".

Ludmiła: Tak, nie widziałam, że zostanę taka artystką. Dziękuję Wam, że wybaczyliście to, jaka kiedyś byłam. Jesteście bardzo dobrymi ludźmi, przyjaciółmi i to dzięki temu odnalazłam rodzinę. Dziękuję "siostro".

Diego: Jestem szczęśliwy słysząc te słowa od Ciebie. Tak dużo nauczyliśmy się w tym miejscu i dlatego chcę Wam podziękować. Dzięki temu, że przyjęliście mnie do gruby jestem teraz inną osobą. I jeśli będziecie mnie potrzebować będę obok.

Francesca: nie wiem co mogę dodać. Widzę to, jakby to było wczoraj. gdy przyjechałam tu z Włoch. Znalazłam to miejsce. Dlatego dziękuję.

Federico: A propos Włoch, ja też chcę powiedzieć, że gdy tu przyjechałem spędziłem najpiękniejsze chwile mojego życia. i bardzo dziękuję, że postawiliście mnie na nogi, gdy wydawało mi się, że jestem wielką gwiazdą.

Maxi: Prawdą jest to, że jestem bardzo szczęśliwy. Nigdy nie zapomnę zajęć z Gregorio i Angie, prób z Beto i jego niespodzianek, że mięliśmy tyle zabawy. Pablo, który doradzał, kiedy tylko mógł i zawsze widział jakieś wyjście (z sytuacji). oraz Antonio, Antonio, który zawsze w nas wierzył i wspierał w dążeniu do naszych marzeń.

Naty: Nie muszę już nic mówić. Nawet więcej niż tysiąc słów nie wyrazi tego, co czuję. Wystarczają tylko dwa słowa - Kocham Was.

Andres: Dobrze, ja też chcę coś powiedzieć jako "adwokat miłości". Nie. To był tylko żart. "Adwokat miłości" już nigdy nie wróci. Chcę tylko powiedzieć..Dziękuję, dziękuję, że akceptujecie mnie takim, jakim jestem. Dziękuję.

Broduey: Dobrze...Brazylia, Argentyna, Hiszpania, Włochy, Francja, Meksyk oraz wszystkie inne państwa. jesteśmy różnej narodowości, prawda? Ale dziś jesteśmy jednością. Dziękuję za wszystko co dla mnie zrobiliście. Że daliście mi dom. Dziś wszyscy dorośliśmy w tym samym momencie.

Camila: Dobrze...Tyle się zmieniło..Na przykład raz byłam Emo, raz Hippie i wolę pozostawić to w zapomnieniu na zawsze, ale dobrze, bo znalazłam mój styl i swoje miejsce w grupie, co będę miło wspominać przez całe życie.

Violetta: gdybym mogła zatrzymać czas, cofnęłabym go i znów wróciła do Studio i wiedziałabym, ze każdy z Was też przy mnie będzie. Dziękuję. Dziękuję.

Po tych słowach wszyscy śpiewają Ser mejor.

| Violetta: Revivi la historia - Przeżyj (od nowa) historię |

Martina: Kiedy to się zaczęło...wszystko było niespodzianką..marzeniem do spełnienia..miłością do odkrycia..piosenką do zaśpiewania. Zmieniliśmy się od początku tej podroży. 

"Antonio: Widzę, że nie próżnowaliście i dużo się nauczyliście przez te wakacje"

Martina: Czasami razem, a czasami oddaleni. Wśród tych przejść wszyscy marzyliśmy o tym samym. Wiele nas to kosztowało. 

"Gregorio: Nie, nie i nie!"

Martina: Ale daliśmy radę. 

"Olga: Nie może tak być, Proszę Pana!"

Martina: A kiedy odnaleźliśmy nasz głos, nigdy więcej go nie straciliśmy. Dotychczas wszystko było warte. A Wy wiecie to lepiej niż ktokolwiek inny. Bo mogliśmy się poznać. I razem to wszystko dzielić. Dzięki, że mogliśmy spełnić to marzenie razem. 

Wszyscy: "RAZEM MOŻEMY WIĘCEJ!" 

I dotarliśmy do końca. Razem. Jakie są Wasze odczucia? Będziecie tęsknili? A może tak jak i my nie spoczniecie na 240. odcinku? :)