POLSKI HURAGAN NA VIOLETTALIVE

POLSKI HURAGAN NA VIOLETTALIVE

Mówiąc szczerze, jestem zdumiona tym, jak potężnie to wszystko wyszło. Poszłam na wieczorny koncert, razem z kilkoma osobami z ekipy i nie tylko, mając letnie w stopniu euforii przewidywania i pewną liczbę koncertów w moim już niekrótkim życiu na karku. Wyszłam głucha, bez głosu, zmachana jak po godzinie i wręcz lekko zdezorientowana. Opowiem Wam o czymś, co możemy nazwać polskim huraganem na ViolettaLive. Przedstawiam Wam relację z koncertu Łódź Atlas Arena 29/03/15, godzina 19.oo.

Tuż przed

Kiedy zjawiliśmy się w pobliżu Atlas Areny, już wszędzie było widać tabuny wędrujących z i na koncert Vilovers w jakże wielkim rozstrzale wiekowym 6-20. U nas wszyscy +17, także raźniej było razem, jednak jak się okazało - starsi fani nie okazali się żadnym niezwykłym widoczkiem. Miałam okazję trochę popodróżować po samej Łodzi wcześniej (okropna komunikacja miejska, Łodzianie hańba Wam! ;d), wszędzie można było zobaczyć kogoś z fioletowym gadżetem. Jedna fanka przygotowała sobie koszulkę z napisem "Jorge Blanco Mi Vida" (tłum. Jorge Blanco Moim życiem. Mi vida mówi się też do swojej drugiej połówki ;pp), której pozazdrościłyśmy!

Co zdumiewające, nie było >żadnych< przepychanek w kolejkach, wszystko poszło kulturalnie, gładko, wejście przez 6 bram (my wchodziliśmy trójką). Co prawda, było dość wcześnie, i niemal pusto, ponad godzinę do koncertu. Wykorzystaliśmy skrzętnie ten czas - pomijając superkonspiracyjne moje i Wioli ładowanie telefonów w niedozwolonych miejscach zdołaliśmy jeszcze rozprowadzić całkiem sporo czerwonych i białych kartek na akcję, o której skutkach napiszę dalej. Gorące brawa należą się rodzicom, którzy pozytywnie podeszli do całej idei, chętnie wspomagając akcje i chcąc jeszcze dopomóc w roznoszeniu informacji i kartek, a także dla Darii i Mateusza, którzy roznieśli całą ryzę, ponad 500 sztuk.

Muszę pochwalić też widok - widzieliśmy DOSKONALE wszystko, co działo się na scenie, a siedzieliśmy na tyłach sektoru A4, na trybunach podobnie, wobec czego wnosimy, że świetnie wszystko widziała jedna trzecia hali. Dodatkowym, przemiłym bonusem było to, że właśnie nad nami (początek rzędu 16 A4) zatrzymała się przelatująca nad publicznością Tini.

PRZBIEG KONCERTU

Pozwólcie, że nie będę go opisywać krok po kroku - nawet gdybym miała tak dobrą pamięć, to raczej mijałoby się z celem. Opracuję konkretne elementy w następujących punktach.

Start!

Oświetlana przez cały czas scena nagle zgasła, i co chyba odrobinę zaskoczyło wszystkich - pojawił się "gwiezdny" obraz, opatrzony muzyką rodem z wielkich hollywoodzkich produkcji i komunikatem po angielsku, dotyczącym przylotu samolotu. Następnie zgasło wszystko, a na scenie kamizelkami w odblaskowej, żółtej barwie i takimiż samymi wskaźnikami (pałkami) lotniczymi. Po publiczności poszedł huk, który wkrótce przycichł, gdy wszyscy zorientowali się, że to "tylko" tancerze, którzy zaprezentowali kilkuminutowy efektowny układ taneczny skonfigurowany z układem świateł. Wreszcie w ich miejsce pojawiła się obsada - tu znów poszła dzika fala wrzasków. Gładko wykonali najpierw En Gira, następnie płynnie przeszli w Tienes el talento i Euforię. Podobnie jak w przypadku EnVivo, Polska w czasie tych występów reagowała grzmotem pisków na wszystkie partie Jorge i początek zwrotki Diego w Euforii. 

Nastąpiła przemowa, podczas której Jorge przywitał nas słowami "Czaść Polska!" (jeszcze głośniejsza fala wrzaskopisków). Niestety, aktorzy mówili niemal wyłącznie po angielsku, ze wtrąceniami po hiszpańsku i po polsku. Niestety, ponieważ ci najmłodsi nie rozumieli nawet słowa, na szczęście świetnie reagowali na innych, w efekcie wrzeszczeli co sił w płucach w odpowiednich momentach, gdy już słyszeli że robią to ci, do których dotarł przekaz. Powiedzieli kilka zdań na temat samych koncertów; Jorge na przykład podziękował nam, mówiąc, że to dzięki nam te występy były tak niesamowite (nieco przewrotnie, ale), Alba z kolei stwierdziła, że to dla nich bardzo niesamowity dzień. Konkretnymi wypowiedziami powodowali kolejne POTĘŻNE fale pisków, przemowę zakończył Diego, krzycząc "Dzięki Polskaaa!", co publiczność skwitowała odpowiednią reakcją.

Zgodnie z przewidywaniami zjawiła się Justyna Bojczuk, zanim zdążyła się przedstawić, widzowie powitali ją niemal równie ciepło co samych aktorów. Ogłosiła, że poprowadzi koncert. Bam, zaczęło się.

Wygląd ogólny, choreografie, aranżacja

Jeśli chodzi o to - na pewno sytuacja znacznie poprawiła się od czasu EnVivo. Sama scena jest zorganizowana prościej, rozsądniej, mniej chaotycznych bezsensownych napisów i kolorów, wszystko jest znacznie bardziej profesjonalne. Koncert był od A do z dopięty na ostatni guzik - żadnych załamań głosu, uchybień w grze muzyków, niepotrzebnych przerw czy zgrzytów, jedną maleńką niedogodnością było to, że reflektory spod sceny czasem świeciły prosto w oczy. Stroje wydają się znacznie mnie nawymyślane na żywo niż na zdjęciach, a najbardziej nielubianą przeze mnie kieckę Tini z Soy mi mejor przykryła w dużej mierze nasza flaga.

Bardzo podobał mi się element choreograficzny, ponieważ było widoczne, że tańczą i że potrafią to robić - zwłaszcza duet Mechi-Ruggero i występy zespołu chłopaków. Świetny zespół tancerzy, oni też odwalili kawał dobrej roboty.

Na szczęście, na większości piosenek obyła się także bez playbacku - ale po raz pierwszy mogę z najczystszym sercem i sumieniem wybaczyć im playback w ogóle. Gdyby wszystko śpiewali na żywo, w dodatku z tymi układami tanecznymi, zostaliby zajechani na śmierć po dwóch tygodniach trasy.
Dobrze sprawiły się też wszelkie dodatki z rodzaju tych miotaczy ogni przy jednej z piosenek, armat z konfetti w postaci fioletowych serduszek, świateł i dymów, także wszelkich lampek np tych które trzymali aktorzy podczas jednego z układów.
Jeszcze jedną świetną rzeczą było to, że cały czas zmieniano piosenki, wybierając przy tym te najbardziej dynamiczne - dzięki temu bez przerwy coś się działo, po kilkadziesiąt minut schodziło jak z bata strzelił.

Piosenki

Zgodnie z przewidywaniami, niemal nie było trzeciosezonowych utworów. Z tych usłyszeliśmy na przykład Supercreativa czy En gira. Skoro jednak w Ameryce Południowej już się pojawią hity z drugiej trzeciosezonowej płyty, u nas też pewnie zagoszczą w Warszawie i Krakowie - skoro to już miną dwa miesiące po premierze finału. Piosenki, które mielismy my, to:

1. En gira

2. Tienes el talento

3. Euforia

4. Voy por ti - obie wersje

5. Te esperare

6. Yo soy asi

7. Veo veo

8. Codigo amistad

9. Luz camara accion

10. Juntos somos mas

11. Podemos

12. Habla si puedes

13. Ven con nosotros/ Salta

14. Are you ready for the ride

15. Underneath it all

16. Te creo

17. En mi mundo

18. Ser mejor

19. Libre soy

20. Alcensemos las estrellas

21. Como quieres

22. Ser quien soy

23. Peligrosamente bellas

24. On beat
25. Entre dos mundos

Jak widać, dość sporo, a nie jestem pewna, czy o niczym nie zapomniałam ;)

Językowo

To czołowa sprawa, która mi się nie podobała. Zrobienie dialogów po angielsku w Polsce? Cóż to za pomysł. Dwie trzecie hali pewnie zrozumiało co piąte słowo, albo i nic. Rozumiem, że może niekoniecznie muszą mówić polskimi dialogami, ale organizatorzy nie postarali się o żadne napisy. W dodatku od czasu do czasu zjawiała się Justyna Bojczuk, która w rozmowie anglojęzycznej mówiła... po polsku. To był jedyny czynnik wyjaśniający o co chodzi, ale wyglądało to dość absurdalnie. 

Aktywność

Choć początkowo odradzaliśmy bezsensowne piski i krzyki, muszę powiedzieć, że ten element wyszedł doskonale. Początkowe fale wrzaskopisków, mimo że ogłuszające, zdają się tylko rozgrzewką przed tym, co było potem. Kiedy Justyna pod koniec urządziła konkurs na najgłośniejszą część publiczności, kolejne 1/3 sali darły się głośniej niż cała publiczność w krajach na zachodzie Europy. Dodatkowo wyśmienita akustyka sprawiła, że robiło to odpowiednie wrażenie. Należy pochwalić naszą widownię za śpiewanie - tak, po hiszpańsku, jak to lubi podkreślać obsada - i to na wielu piosenkach . Przewrotnie, jedną z cichszych piosenek było Soy mi mejor momento, na którym mieliśmy śpiewać najgłośniej, ale poszło nie najgorzej. Stosunkowo słabo wyszło Te esperare, wyraźnie obce tej części widowni, która Violettą zajmuje się tylko przez oglądanie odcinków. Na Te creo natomiast był cały chór polski. 

Bardzo ładnie wyszło też wstawanie na gestykulacyjne prośby obsady, większość nie szczędziła rąk na machanie glowstickami, włączono także flesze na Soy mi mejor. Prośba Tini była po angielsku, więc nie wszyscy zrozumieli - niektóre dzieci podnosiły wyłączone telefony na przykład, minęło trochę czasu, ale w końcu hala rozbłysła tysiącami światełek. Pod koniec we wszystko, także w szczególną aktywność krzykową pięknie włączyli się opiekunowie.

Wyszłam niemal kompletnie głucha, ze zdartym gardłem, wymęczona a nawet nieco obolała - i zupełnie zadowolona. Płyta się postarała. 

Przebieg akcji

Moi drodzy, cała redakcja pęka z dumy na temat tego, jak dobrze udały się te akcje. Przede wszystkim flaga - już w kolejce rozglądaliśmy się, ile osób jest przygotowanych - tych było zdecydowanie niewiele. Może co ósma osoba niosła w ręku kartki. Tu chciałabym bardzo podziękować wszystkim, którzy wspomogli nas i wzięli więcej kartek, i rozdali sąsiadom, a wiem, że to nie lada wyczyn, ponieważ najmłodsze dzieci okazały się dzikie i na wszelkie zachęty czy odezwy reagowały... niczym. Na Ser mejor wystarczył moment, żeby wkrótce MASA kartek uniosła się w górę, na płycie. Trybunom zajęło to kilkanaście sekund dłużej, ale widząc co się dzieje u sąsiadów, ludzie zaczęli wyciągać swoje kartki albo byle arkusze z dokumentami, żeby unieść je w górę - wyszło ZUPEŁNIE NIESAMOWICIE - udało nam się tego wieczora doprowadzić do łez pół obsady ;p Mechi, Alba, Cande, i Tini w standardzie... Nigdy tego nie zapomnę - że udała się tak polska akcja, inicjatywa fanów, na hali pełnej dzieci zbyt małych by czytać blogi zwłaszcza te większe, i rodziców, którzy w takie miejsca nie zaglądają w ogóle. To zasługa wyłącznie prawdziwych fanów, którzy podjęli inicjatywę rozprowadzania. Dziękujemy!

Dobrze widać tu trybuny, i moment jak na samym początku Alba pokazuje Jorge, co się dzieje na widowni (wtedy podnosiły się czerwone kartki, flaga jeszcze pewnie nie była dobrze widoczna).

Udała się też od A do Z inicjatywa Wiolczur - napis z literek w pierwszych rzędach. Musiała się nawycinać, denerwować rozprostowując literki i dopraszać osoby z pierwszych rzędów, ale UDAŁO SIĘ - podczas Ser mejor obsada mogła u swych stóp przeczytać napis: "Polonia gracias" - Polska dziekuje (być może to właśnie Alba pokazywała Jorge)

"POLONIA GRACIAS ♥" #WelcomeToPolandViolettaLive #ViolettaLive @TiniStoessel @SamuKNascimento WYSZŁOWYSZŁOWYSZŁO! pic.twitter.com/GDVWjMoSDb
— Violetta Polska (@ofcViolettaPL) marzec 30, 2015

Ciężko ocenić skuteczność pozostałych akcji. Soy mi mejor momento śpiewanie było, ale słabiej niż na co poniektórych piosenkach, glowsticki poszły w ruch jeszcze przed On beat - i machano nimi w odpowiednim momencie, więc tyle dobrego. "Amigos!" - na pojednanie Diego i Leona krzyczało bardzo niewiele osób, ale dzięki temu może wyszło jeszcze lepiej - bo była względna cisza i do uszu obsady dotarło na pewno. Ponadto, pod koniec krzyczano "TINI!" nie "VIOLETTA!" - choć tak krzyczano później, jasno pokazaliśmy, że odróżniamy rzeczywistość od serialu.

Polskie akcenty?

Niepoliczalne. Jestem w szoku, jak często obsada mówiła krótkie słowa typu "kochamy was" "dziekujemy Polska!", "jesteście super" (Jorge przed Voy por ti akustycznym), "Spiewajcie ze mną" (Diego przy Yo soy asi), czasem nawet do dwóch czy trzech razy przy jednej piosence. Było mnóstwo odezw po angielsku, kiedy obsada dziękowała i mówiła, że jesteśmy niesamowitą publicznością. Gdybym miała wytłuszczyć wszystkie na jednym filmiku, byłoby z tego dobre kilka minut materiału.
Niespodziewane było "Po-popopopolskaaaaa" w wykonaniu Jorge zamiast tradycyjnego początku "Entre dos mundos - o ile mi wiadomo, tak nie zrobił jeszcze nigdzie.
Na pewno warto zauważyć, że oddali nam mnóstwo refrenów - w większości krajów było tak, że pozwalali śpiewać w dwóch czy trzech piosenkach, jeden refren w Soy mi mejor momento. Nam Tini pozwoliła prześpiewać z pięć (!) momentów piosenki, oddano nam też możliwość odpowiedniego wydzierania się przy Voy por ti, Te esperare, Veo veo, En mi mundo, bardzo duże partie w Te creo, pewnie jeszcze o czymś zapomniałam.

Martina miała na sobie polską flagę z napisami w czasie Soy mi mejor i tańczyła z nią w trakcie jednej z grupowych piosenek. Na pewno zainteresuje Was fakt, że to praktyka której nie było w innych krajach w tym roku. Dostała ją od fanki! Dodam, że przy Luz, camara, accion Mercedes miała napis na czole, w nieco amatorskim wykonaniu, prawdopodobnie jakimś eyelinerem "Polonia los quiero" (tłum. Polska, kocham Was). Niestety, nie mamy zdjęcia, które dokładnie uchwyciłoby sam napis.

@ofcViolettaPL SKACZE ZE SZCZĘSCIA BO TO BYLA MOJA FLAGA !!! DAłam ją Fran A on dał ją Tini! ! pic.twitter.com/ICrCuHOtNw
— Julia Navarrete (@julianavarr91) marzec 30, 2015

Do akcentów polskich możemy zaliczyć także oczywiście naszą prowadzącą, stanowiącą część obsady trzeciego sezonu, i flagę na akcji.

I nadmieńmy, że pojawiła się też słynna polska flaga z widowni w Barcelonie, której zdjęcie Martina udostępniła na twitterze tuż po hiszpańskim koncercie. Daria napotkawszy właścicielkę nie omieszkała sfotografować jednego z największych dostrzeżonych symboli polskich Vlovers ;)

Końcówka

Koniec końców dwukrotnie motywowani przez Justynę prosiliśmy o bisy - ostatnią wykonaną piosenką było Libre Soy. Muszę Wam opisać to, jak wyglądały ostatnie momenty na scenie - wprost niesamowicie, na scenę wybiegli dokładnie wszyscy, nawet Ci, którzy zwykle nigdy się na niej nie pojawiają. Wybiegła mama Martiny i padły sobie w objęcia na środku sceny, wybiegła Clara by paść ramiona Diego, wybiegł Francisco, brat Martiny. Widzieliśmy łzy w oczach kilkorga z aktorów, męska część obsady wygłupiała się biegając z Ruggero na rękach, wszyscy skakali jak szaleni, kilku w tym Diego odstawili jakiś króciutki przedziwny układ kroków tanecznych w czasie tego wspólnego skakania. Wielokrotne podziękowania dla polskiej publiczności. Jeszcze wychodząc wszyscy zatrzymywali się na lewej trybunie, oczekując na wyjście kogoś zza kulis, krzyczano chóralnie nawołując Tini bądź kogokolwiek z Violetty, skandowano na długo po opuszczeniu sceny.

Głos czytelnika!
A oto kilka słów od Patrycji, która nie należy do redakcji, ale wybrała się właśnie w naszej grupce na ten koncert. Krótka relacja osoby nie związanej konwencją tradycyjnego blogowego posta i pochodząca z zewnątrz opinia:


Dziwne, ale i niesamowite uczucie kiedy oglądasz poniedziałkowy odcinek, mając świadomość, że widziałeś ich na żywo kilka godzin wcześniej. Ale wszystko od początku – spotkanie z ludźmi z redakcji, spędzenie z nimi czasu było rewelacyjną częścią tego dnia. Cieszę się, że mogłam przebywać z kimś w moim wieku, dzięki temu czułam się pewniej. Zapewne, gdyby nie oni, nie wybrałabym się z Violetta Live. Przebywaliśmy na terenie Areny przez  2,5h, które strasznie szybko minęły. Widać, że wszystko było dopracowane i dobrze przygotowane, sama scena, która była zrobiona w stylu minimalistycznym, wyglądała świetnie. Gdy zbliżała się godzina 19 i zabrzmiały pierwsze odgłosy muzyki oraz na scenie pojawili się tancerze poczułam ogromną radość. I nie tylko dlatego, że uwielbiam takie momenty (gdy gra sama muzyka i tańczony jest układ), ale szczególnie dlatego, że wtedy zdałam sobie sprawę, iż warto było czekać i starać się. Przyglądając się niesamowitemu otwarciu uświadomiłam sobie, że muszę przygotować swoje uszy na krzyk i pisk, ale też i gardło, żeby się przyłączyć. Podobało mi się, że po zaśpiewaniu pierwszej partii obsada przywitała się z publicznością, zarówno po angielsku, jak i polsku (nie ukrywam, „Cześć Polska!” w wykonaniu Jorge bardzo mnie ucieszyło ?). Każdy emitował niesamowicie pozytywną energią, samo patrzenie na nich malowało uśmiech na mojej twarzy, a co dopiero cały występ. Piosenka były witane krzykiem, a gdy ktoś z naszych artystów wypowiedział słowo lub wyrażenie po polsku, krzyk był potęgowany. Osobiście uważam, że najlepiej to wychodziło Diego („Śpiewajcie ze mną!”, „Dzięki Polska!”)i Jorge („Jesteście super! „Kocham Cię”, „Cześć Polska” oraz znany nam początek Entre dos mundos zamieniony na „Po-Po-Po Polska”), oczywiście to tylko kilka przykładów, każdy z obsady dodał coś od siebie. Mogę przyznać, że jestem dumna z publiczności, ponieważ słychać było śpiew – mój też, który niestety został uwieczniony na nagraniach (szczerze powiedziawszy współczuję dziewczynom, że musiały mnie słuchać :P). Wydaje mi się, że obsada nie spodziewała się, że aż tak dobrze nam pójdzie. Przy Soy mi mejor momento arena zalśniała – większość uniosła swoje telefony z włączonymi lampami co dało świetny efekt i nastrój. Pięknym momentem było kiedy Tini do nas przemawiała i pocałowała naszą flagę. Pierwsze nuty „On beat” przypomniały nam, że musimy włączyć Glowsticki. Zarówno przy tej piosence, jak i przy Ven con nostros miałam ochotę wstać i zatańczyć układ :D Aż w końcu nadszedł ten moment – rozpoczęło się przepiękne Ser mejor. Wtedy właśnie Arena zrobiła się biało-czerwona. Mogę być dumna i zadowolona, ponieważ ta akcja według mnie wypadła najciekawiej. Napis w pierwszym rzędzie „Polonia Gracias” wzbudził wzruszenie u obsady, szczególnie u damskiej części – Mechi miała łzy w oczach, a Tini krzyknęła „Viva Polonia!”. Rośmieszył mnie sam koniec, gdy na scenę wkroczyli techniczni i zaczęli wywijać, również bardzo się cieszę, że na scenie pojawiła się Clara i rodzina Stoessel. Wszyscy skakali, tańczyli, krzyczeli, bawili się – to samo robiła publiczność. Szkoda, że ten koncert trwa tylko niecałe 2h, mogłabym wysłuchać wszystkich piosenek z serialu… po kilka razy ? Na koniec powiem, że według mnie koncert był nieziemski, spędzony wśród wspaniałych ludzi, słuchając wspaniałych ludzi. Dzisiaj rano, gdy się obudziłam, miałam wrażenie, że to był tylko sen. Kto wie, może przeżyję to jeszcze raz, w sierpniu.


Uwaga, już jutro wzbogacimy tekst o nagrania w dobrej jakości i więcej zdjęć, dzisiaj nie miałam zbyt wiele czasu na ogarnięcie wszystkiego ;) Spodziewajcie się także kolejnego posta z reakcjami obsady i tym, co się zadziało w hotelu po koncertach.

Byliście? Jak się podobało?